martes, 28 de diciembre de 2010

adiós

Cando ti naciches todos rían e ti chorabas....
vive de maneira que cando ti morras todos choren e tí rías.

sábado, 25 de diciembre de 2010

intenteino, pero non puiden

Onde eu me criei falase un jalejo muy castellanizado, este que tou usando. Supoño que a cercanía ca ciudá e as contínuas visitas de primeiro miña abuela e despois miña nai á Coruña teñen moito que ver.

Hoxe escribirei sobre a primeira. Cando a profesora de balet de Billy Elliot lle dí a éste que a súa nai morta debeu ser muy especial, el contesta "non, solo era miña nai", pois aquí pasa algo parecido, solo é miña abuela. Dura con moitas cousas, secadra demasiadas, pero morna e sensible cando chega a hora da verdá. Nunca esquencerei como choraba o día que miña nai e eu nos marchamos vivir á Coruña, estaba acostrumbrada a ter a casa chea de xente e sabía que aquelo era o principio para ila vaciando pouco a pouco. Ten un sentido da xusticia un pouco peculiar, según o cal, por exemplo, as normas dos xogos decideas o dono do xojete, a mín esto enfadábame moitísimo, parecíame pouco razonable. En cambio creo que lle debo esa ansia por ir andando ós sitios, e por ver: "a mín o que me gusta e ir ver".

Podería escribir horas e horas sobre un montón de frases que recordarei sempre que a memoria non me traicione e que creo que definen a sua forma de pensar, pero hay unhas poucas que teño que poñer:

"Non hay pouco que non cheje nin moito que non se acabe"
"Sábese que aljien e tonto porque pensa que son tontos todolos demais"
"Tódolos días a terra da unha volta"
"Xente parada, malos pensamientos"
"Donde ti poñas o pe solo te poden pisar, non te poden apartar"

Pouca xente sabe que miña nai ten un irmán de leite, unha veciña morreu deixando un neno pequeno, e increíble ver como aínda se pode apreciar o agradecimiento na súa cara cada vez que ven por Cos e pasa a saludala.

Tamén hay que ter en conta que Cos foi moito tempo unha aldea sin taberna, e que na miña casa compraron a primeira radio e a primeira televisión, co que a xente pasaba alí as tardenoites, según miña abuela "a mín gústame ter tódolos adelantos", esto levou a que todolos que marcharon dalí cara ós pueblos para buscar traballo, cada vez que van a Cos visitala familia pasan tamén pola casa de miña abuela, así cando un vai alí, sabe que non vai ver solo ós da casa, decía un irmán de meu abuelo: "na casa do moreno sempre hai xente".

Teño entendido que os "nobel" se dan en vida.

Meu abuelo pescaba troitas no río e ela andaba tódolos días seis kilometros para logo collelo tren e ilas vender á praza na Coruña, alí este castrapo costoulle un sopapo dun guardia civil, así que quixen escribir esto en castellano, que e a lengua na que menos mal me explico, intenteino, pero non puiden.

jueves, 16 de diciembre de 2010

Yo no tengo perro.

En plena segunda guerra mundial Cary Grant y Tony Curtis terminan pintando un submarino de guerra americano de color rosa. Ante una idea así poco más hay que decir de un cineasta como Blake Edwards.
Siempre me ha parecido que "Desayuno con diamantes" está sobre valorada, será que yo prefiero la novela, que si me parece sublime. Si me divierte bastante "El guateque" y me conmovió en su momento "Días de vino y rosas", tanto por Lee Remick como por el gran Jack Lemmon. Es parte de mi infancia "La carrera del siglo" y de mi pre-adolescencia "10, la mujer perfecta".
Ha dedicado su vida a divertirse y a divertir, que envidia.
Contaba hace unos años, cuando le dieron el oscar honorífico, que todavía había taxistas que al reconocerle le decían: "Su perro ¿muerde?".

martes, 14 de diciembre de 2010

...pero no el mío

Bueno, pues se ha muerto Enrique Morente.

Aparte de la vertiente canalla de Pata Negra, nunca me ha gustado el flamenco, solo ciertas cosas que rezuman tanta emoción que podrían estar firmadas por el mismísimo Tom Waits, y esas son tan obvias que tocan la fibra de casi todo el mundo. A Tom Waits me da la impresión de que entendería su mensaje aunque cantara en un dialecto de una aldea coreana, y lo mismo me pasa con algunas canciones flamencas. Entre ellas la versión del Take This Waltz de Leonard Cohen que Morente grabó con Lagartija Nick. Eso sumado a algunas de las nanas que solía cantar hacen que hoy lo nombre aquí, aunque no pasará por los "muertos vigentes", porque los entendidos dicen que tocaba todos los palos del flamenco...pero no el mío.

jueves, 18 de noviembre de 2010

la carta

Cinco veces he visto ya en directo a dan baird y si volviera mañana allí estaría de nuevo.

La primera vez que se pasó por Coruña, Mardi Gras por supuesto, allá por 2002 fue con The Yayhoos, ya sabéis, ese grupo que montó con Eric "Roscoe" Ambel para divertirse y que al final funcionó mejor (economicamente hablando) que el resto de proyectos en que se mete este hombre. Ya aquella primera visita fué memorable, Mónica lo recuerda como uno de los mejores conciertos que ha visto y no duda en asegurar que el más divertido. Pocas semanas después, y al ver la aceptación y reconocimiento que había tenido con los Yayhoos, tocó con su propia banda en el Playa Club y eso si que forma ya parte de la leyenda, con la sala llena y coreando todos los temas. Dan no se lo creía y recuerdo que Mauro se acercó a Fran y a mí al acabar el concierto a darnos la mano y no espetó un "god bless you" que todavía me hace sentir un escalofrío al recordarlo.

El boca a boca hizo su trabajo y a las visitas con The Yayhoos a Vigo de hace 3 años y otra vez con su propia banda a Vigo y A Coruña del año pasado la gente respondió con tres llenos merecidos por las bandas pero inesperados en los tiempos que corren para el RnR.

Especialmente bueno (aunque este hombre no defrauda nunca) fue el concierto en el Mardi de septiembre del año pasado, dos horas y media de concierto, un repertorio buenísimo y unas versiones como siempre muy bien elegidas y un final con "like a rolling stone" difícil de superar, con esas paradas antes del estribillo tan originales en una canción tantas veces versionada.

Y hasta aquí hemos llegado:

Poco más de un año después de su última gira por la península vuelve con la misma banda que le acompaña últimamente: "Homemade Sin" a hacer una pequeña fiesta en cada una de las salas en las que tocó la última vez, todas menos una repiten, por algo será.

Empieza el concierto con "nights of mystery" de los tiempos de los Georgia Satellites y el nivel ya no decae nunca. De su propio repertorio suenan "keep your hands to yourself", "railroad steel", "open all night", "I dunno", "all over but the cryin´", "another chance", "dan takes 5", "crooked smile", "two for tuesday", "runnin´ outta time", "she dug me up", "hellzapoppin´", "julie + luckie", "I love you period", "dixie beauxderant", "younger face" y "lil´bit". En cuanto a las versiones, esta vez sonaron: "burning love","come on in my kitchen", "whole lotta love", "l.a. woman", "it´s all over now" (bobby womack) y especialmente "the letter"(the box tops, pero de la que se apropió joe cocker en los 70, como tantas otras), y digo especialmente porque creo que esta versión definió el concierto y define en general a Dan; antes de tocarla hablaron entre ellos, pude escuchar que dudaban si tocarla o no, Dan se acercó al micro y nos explicó que iban a tocar una canción que habían estado probando esa misma tarde y que les apetecía mucho aunque no la tuviesen demasiado preparada. Les quedó genial, la reconocimos muchos y la cantamos con ellos, la llevaron a un terreno mucho muy rockero y la disfrutaron (disfrutamos) mucho. Pero cuando digo que definió al concierto y a Dan me refiero a la ilusión que le hizo tocarla, estaba feliz, el y Warren se dieron un gran abrazo al acabarla contentísimos de como había quedado y de la reacción del público, ese abrazo también es rnr. Los cinco conciertos que he visto han acabado con una versión, pienso que lo hace porque ante todo es un fan, ha compuesto grandes temas, pero hay tantos miles de temas maravillosos que así hace un pequeño homenaje en cada concierto.
Altamente recomendable, creo que viniendo una vez al año está bien, pero si viene más a menudo allí estaré (estaremos).

sábado, 13 de noviembre de 2010

esto es culpa de todos...

El nombre de la lancha "Esperanza", se borró al derramarle agua bendita, ¿se puede decir más con menos?

La gran paradoja es que ahora que la mediocridad prevalece en el cine español sea cuando más reconocimientos internacionales recibe, aunque a lo mejor es justo por eso.

Berlanga era uno de los más grandes, creo que a la altura de Fellini, por buscar un símil. Muy poca gente manejó la ironía como el y Rafael Azcona, ¿quién no recuerda "La Vaquilla" que queda medio muerta después de la pelea entre nacionales y republicanos? Retrató la dictadura, la transición y la corrupción como nadie, pero no centrándose en los señoritos, como a él le gustaba decir, no dejó títere con cabeza, todas las clases sociales eran víctimas de sus burlas.

Tal vez su gran mensaje fuera: "Esto es culpa de todos, dejad de criticaros".

miércoles, 21 de julio de 2010

have you heard the news, you know benjamin`s back in town

No hace demasiado tiempo que en mi lista de conciertos pendientes estaban tres a los que he podido asistir en el último año y medio, así que podemos decir que las cosas no van mal musicalmente hablando. Entre ellos estaba por supuesto el bueno de Benjamín, me permito la confianza porque ya son muchos años y porque me gustaría pensar que había por lo menos una docena de asistentes al concierto que dio el pasado 14 de julio en la plaza de la quintana en santiago a los que yo había introducido en su música.

El concierto estuvo genial, de lo mejor que he visto. La generosidad y la entrega de todo el grupo fue increíble y "hats of..." por haber dejado atrás a una de las mejores bandas que rockeaban por ahí (los Innocent Criminals) para cambiar de registro con estos nuevos Relentless 7. Se nota que necesitaba el cambio porque la mayoría de los temas recuperados de su anterior etapa los toca el solo en formato acústico, dejando los nuevos y dos versiones para descargar con los tres "chavales".

Mucha gente va a los conciertos a escuchar en directo canciones que le gustan, (de ahí el éxito inexplicable de los musicales sobre bandas o de las bandas en las que no queda ningún miembro original, para eso prefiero las bandas de tributo, tan tradicionales en UK), incluso hay gente que va por "haber ido", nada en contra, pero Ben Harper ni se dirige a ellos, los ignora, se dedica a buscar nuevos espacios para sus canciones, a improvisar nuevas entradas en sus riffs de guitarra más rebuscados. Es tanto de agradecer que un músico sea músico en todos sus conciertos y no solamente intérprete que todavía ha subido algún escalón más en mi lista de favoritos. Hasta tuvo la deferencia de "rosmar" un poco en contra de los pesados que piden una y otra vez algún tema como si un concierto fuera un surtidor de canciones ó algo así, que si Ben que tienes razón, que para eso se graban los discos.

Ojalá vuelva:

Set 1
1. Spanish Red Wine
2. Number With No Name
3. Diamonds On The Inside
4. Lay There & Hate Me
5. Keep It Together (So I Can Fall Apart)
6. Heartbreaker
7. Feel Love
8. Amen Omen
9. Better Way
10. Why Must You Always Dress In Black
11. Red House
12. Give A Man A Home
13. Up To You Now
Encore 1
14. Walk Away
15. Waiting On An Angel
16. Paris Sunrise #7
Encore 2
17. I Will Not Be Broken
18. Fly One Time
19. Serve Your Soul

El entorno es increíble, creo que el sitio y el tamaño perfecto para disfrutar de cualquier cosa en una tardenoche de verano.

RnR Forever

miércoles, 12 de mayo de 2010

Alicia

No, este post no trata de mi hija, ¿ó sí?

Era la primera vez que iba a ver una película en el nuevo formato 3d y la verdad es que me he quedado impresionado, parece que lo han conseguido. De todos modos esperemos que pase la fase de "presentación" porque están como un tunero con seat león nuevo, todo el rato lanzando cosas y efectos por el estilo para "fardar".

Al grano. Me ha gustado la película, no creo que sea la Alicia definitiva como presumió Burton pero le ha quedado genial. Ese aire bizarro y esa ironía argumental me han encantado. He notado una cosa que, bien me había pasado desapercibida, bien la han incluido ellos; ¿es el sombrerero loco el padre muerto de Alicia? ¿por qué si no le preguntarà dos veces si le echará de menos?

Que goloso queda poner a Depp en ese papel, incluso a lo mejor algo obvio tipo Nicholson en "Algunos hombre buenos", pero es que era inevitable, si no lo hubieran hecho, lo habríamos echado de menos. Aún así no me ha gustado verle a el en los carteles de la película y no a Alicia, aunque comprendo que vende un montón de entradas.

Todos buscamos nuestro wonderland, el mío creo que sería Innisfree, el problema es que algunos solo lo encuentran en sueños, y creo que aquí Burton nos ha explicado lo que hace el, llevarlo al mundo real.

martes, 11 de mayo de 2010

Homenajeando...

Qué maravilla. Lo que más me ha gustado de lo visto últimamente. Polanski haciéndose un homenaje a sí mismo y sobre todo a Kubrick, y no lo digo solo por el final. Toda la atmósfera de la película me recuerda a Kubrick, sobre todo las escenas en las que el primer ministro y el “negro” están a solas en ese despacho con esas vistas espectaculares que vemos casi todo el tiempo encuadrando al personaje de McGregor, tan solo una vez a Brosnan, y de espaldas, ¡qué dominio de la puesta en escena!
La elección de los actores pienso que también es premeditada, ya que ninguno de los dos destacan por ser unos genios de la interpretación, y los personajes a los que dan vida se caracterizan por lo mismo, por realizar con mediocridad sus funciones profesionales, ya se que esto puede parecer retorcido, pero estoy seguro de que lo ha hecho adrede.
En resumen, me ha encantado, al crápula de Roman le ha salido una pequeña maravilla que está pasando casi desapercibida, supongo que la moda del 3d tendrá algo que ver con eso. Si con esto ha querido recapitular u homenajear, creo que lo ha conseguido.

Scorsese menos 1

El principio es trepidante, cine con mayúsculas, con esa artesanía que solo los clásicos son capaces de hacer parecer alta tecnología. Lo que la pierde es lo previsible que es, en todo momento sospechas (sabes) lo que va a pasar y no es que eso me importe mucho si me gusta cómo me están contando la historia, incluso a veces no me estropean una película contándome el final, pero es que en este caso si contaba con el factor “sorpresa”. Aún así creo que el final está en general “mal comprendido” por la mayoría, y, siendo así, me parece casi una obra maestra, pero como no estoy seguro:
Scorsese menos 1.

lunes, 22 de marzo de 2010

también era cazador

Este lo era de talentos. Siempre he considerado que apreciar el talento también es uno de ellos, pero es que descubrir talentos seguramente sea un arte, y Charlie Gillett desmostraba a menudo que era un artista en ese sentido. No hace demasiado tiempo Richard Curtis homenajeó a los dj´s en una divertidísima película que explica hacia el final lo que muchos sentimos por la música y el papel que desempeñan personas como el bueno de Charlie en nuestras vidas. Siempre habrá agoreros que digan que el rnr está muerto, llevan diciéndolo años, y yo descubro cada poco tiempo algo que me emociona e ilusiona. La mayor parte de las veces esa ilusión me la despierta gente como CHARLIE GILLETT, si, con mayúsculas. Descansa en paz, Charlie, espero que Elvis, Duane, Leon Wilkeson y John Bonham te reciban "jammin´".

RnR Forever, hoy más que nunca.

viernes, 12 de marzo de 2010

era cazador

Titulo así esta entrada porque es el único pero que se me ocurre poner. Mi abuelo también es cazador.

Escribió tantas novelas increíbles que no sé cual destacar, aunque reconozco que me gustaron especialmente "los santos inocentes", y "el príncipe destronado". También disfruté "el disputado voto del señor Cayo" y me parece sublime "señora de rojo sobre fondo gris", eso es amor, y así se explica. La primera influyó en la forja de mis ideas, en mi permanente enamoramiento de "Robin Hood", me enseñó mucho, me explicó mucho.

Gracias por todo, don Miguel, "don" porque cuando yo era un niño a los profesores se les daba ese tratamiento.

viernes, 19 de febrero de 2010

no es lo tuyo, clint

Las historias sobre perdedores las cuenta genial. También nos ha demostrado que no se debe despertar a los monstruos, aunque sea por una buena causa. No le quedó mal, aunque si con un cierto gusto reaccionario, su análisis sobre como se pueden explicar a veces los comportamientos de las personas que han sufrido algún tipo de trauma. Pero es que en este caso su cuento sobre como Nelson Mandela utilizó un campeonato de rugby para intentar acabar con los rencores del apartheid, me parece poco menos que infantil. Y es que si no supiéramos que en realidad el personaje es así y que se comporta como nos cuentan, no lo creeríamos. Parece una película de disney grabada para pasar en tv una sobremesa cualquiera. Abusa de los típicos tics de estas películas, imágenes a cámara lenta en los partidos, héroe deportivo, éxitos de un equipo del que nadie esperaba nada, etc.
Se le dan mejor las historias oscuras, las que nos dan miedo porque los malos no sufren las consecuencias de sus actos, quedando impunes para continuar con ellos. Ha encontrado la forma de contarnos que a veces la sociedad permite que se cuelen los malos entre los buenos, haciendo más fáciles sus horribles actos.

En resumen, Nelson Mandela es uno de los personajes que más respeto me merece, creo que se merecía una película más acorde a la huella que ha dejado, tanto en cuanto a sus actuaciones como político como en la lección de vida que nos ha dado a todos, y creo que se podía hacer sin que quedara tan ñoña.

miércoles, 10 de febrero de 2010

frescura

Espontaneidad, talento, soltura...Son las virtudes que veo en la forma de entender la música de Paolo Nutini. Había escuchado algo de el cuando me enteré de que sería el telonero de Led Zeppelin en la famosa reunión de hace un par de años, y me había gustado, pero, sinceramente, me había olvidado de el. El otro día y como casi siempre en radio3 escuché una canción suya, me acordé y me fui a youtube a buscar más.
De madre sajona y padre italiano, ha salido una mezcla increíble en cuanto a fusión musical se refiere. Nunca hubiera esperado que algo así funcionara y ahí está, con el tratamiento musical claramente sajón y el vocal decididamente italiano ¡¡¡cantando en inglés!!!
Muy recomendable, es cómo una mezcla entre el gran Jack Johnson y una versión acústica de Madness, es divertido, incluso me parece comercial. En esta canción en concreto recomiendo fijarse en lo bien construida que está en cuanto a la "arquitectura" del tema, va creciendo hasta que alcanza el lógico clímax final.

Tendremos que seguirle la pista.

rnr forever

martes, 9 de febrero de 2010

allá arriba

Supongo que el título es una metáfora, si es así seguramente sea lo mejor de la película porque la verdad es que esperaba mucho y no es para tanto. Hablo de "up in the air", la película por la que dicen que quizá George Clooney se lleve un oscar al mejor actor principal. Yo no le daría mas que un bien, tanto a la película en general como a el en particular.
Moralmente me parece cuando menos un poco pretencioso criticar el estilo de vida de cualquier colectivo, porque si a alguien le funciona lo que sea, por que no? Además, creo que es un poco recurrente lo de cuestionar lo que es el éxito, y eso que yo soy de los que cree que este no sirve de nada si no tienes con quién compartirlo ó quien se alegre de el. Laboralmente creo que éxito es que te guste lo que haces, porque vivir de lo que te gusta seguramente se llama talento.

Cinematográficamente hablando esperaba un guión un poco más elaborado, alguna vuelta de tuerca más, de hecho creo que solo tiene una y bastante previsible, insisto, a lo mejor me creé (crearon) demasiadas ilusiones. De todos modos dirige Jason Reitman que supongo que de bien en bien (antes filmó Juno y Gracias por fumar) terminará rodando algún notable y a lo mejor llega al sobresaliente, ahora ya sabemos que las historias sabe elegirlas, simplemente y para mi gusto las deja un poco a medias. Parece que tendrá que trabajar un poco más los guiones, si le pasa lo que a la mayoría seguramente no le den tiempo. Creo que el principal defecto del cine de hoy en día es lo poco trabajados que están los guiones. En vez de ver guiones salpicados de buenas ideas parece que se ruedan buenas ideas arropadas por un guión.

rnr forever

un paquete de golosinas

Mis discos en directo preferidos siempre han sido aquellos que eran grabados en un solo recital, no los resúmenes de giras ó las esporádicas colaboraciones de otros artistas, a pesar de lo golosas que cualquiera de las dos cosas resultan a veces.

Por supuesto hay excepciones a la regla. La más famosa seguramente sea la antológica caja de Bruce de mediados de los ochenta. Hoy nos ocupa otra de ellas, que además se ha publicado en varios formatos y con precios para casi todos los bolsillos. Hablamos del "live anthology" de Tom Petty, ¡qué maravilla!!!!!

Además de los muchos clásicos que este hombre ha creado a lo largo de los años (inmejorable década de los noventa) tenemos muchas y muy buenas versiones de grandes canciones de otros artistas. No puedo quitarme de la cabeza el "friend of the devil" de Grateful Dead, ó el "oh well" de los primerísimos Fleetwood Mac.

Los Heartbreakers, que era como debía llamarse el grupo desde un principio, lo de Tom Petty & fue una exigencia de la discográfica, suenan genial en cualquiera de las épocas en que esté hecha la grabación. Siempre han sido una de mis bandas favoritas, y he seguido incluso sus colaboraciones con otros músicos (memorables las grabaciones con Johnny Cash y Rick Rubin).

Es una maravilla tener constancia de que siempre han sonado genial, es como cuando a uno le regalaban de niño un paquete de golosinas, imposible decir cual te gusta más.

Tom Petty es uno de mis músicos favoritos, pero es que encima también lo son tanto Mike Campbell como Benmont Tench. También me gusta mucho el repertorio propio pero es que las versiones que han elegido yo mismo las hubiera incluído en cualquier repertorio ó en un cd variado de esos que acostumbro a grabar. No se, creo que estamos ante uno de los lanzamientos discográficos de la década porque además se puede comprar la edición con cuatro cds por menos de veinte euros. Muy recomendable, creo que gustaría a cualquiera de los tipos de aficionado musical.

rnr forever