martes, 28 de diciembre de 2010

adiós

Cando ti naciches todos rían e ti chorabas....
vive de maneira que cando ti morras todos choren e tí rías.

sábado, 25 de diciembre de 2010

intenteino, pero non puiden

Onde eu me criei falase un jalejo muy castellanizado, este que tou usando. Supoño que a cercanía ca ciudá e as contínuas visitas de primeiro miña abuela e despois miña nai á Coruña teñen moito que ver.

Hoxe escribirei sobre a primeira. Cando a profesora de balet de Billy Elliot lle dí a éste que a súa nai morta debeu ser muy especial, el contesta "non, solo era miña nai", pois aquí pasa algo parecido, solo é miña abuela. Dura con moitas cousas, secadra demasiadas, pero morna e sensible cando chega a hora da verdá. Nunca esquencerei como choraba o día que miña nai e eu nos marchamos vivir á Coruña, estaba acostrumbrada a ter a casa chea de xente e sabía que aquelo era o principio para ila vaciando pouco a pouco. Ten un sentido da xusticia un pouco peculiar, según o cal, por exemplo, as normas dos xogos decideas o dono do xojete, a mín esto enfadábame moitísimo, parecíame pouco razonable. En cambio creo que lle debo esa ansia por ir andando ós sitios, e por ver: "a mín o que me gusta e ir ver".

Podería escribir horas e horas sobre un montón de frases que recordarei sempre que a memoria non me traicione e que creo que definen a sua forma de pensar, pero hay unhas poucas que teño que poñer:

"Non hay pouco que non cheje nin moito que non se acabe"
"Sábese que aljien e tonto porque pensa que son tontos todolos demais"
"Tódolos días a terra da unha volta"
"Xente parada, malos pensamientos"
"Donde ti poñas o pe solo te poden pisar, non te poden apartar"

Pouca xente sabe que miña nai ten un irmán de leite, unha veciña morreu deixando un neno pequeno, e increíble ver como aínda se pode apreciar o agradecimiento na súa cara cada vez que ven por Cos e pasa a saludala.

Tamén hay que ter en conta que Cos foi moito tempo unha aldea sin taberna, e que na miña casa compraron a primeira radio e a primeira televisión, co que a xente pasaba alí as tardenoites, según miña abuela "a mín gústame ter tódolos adelantos", esto levou a que todolos que marcharon dalí cara ós pueblos para buscar traballo, cada vez que van a Cos visitala familia pasan tamén pola casa de miña abuela, así cando un vai alí, sabe que non vai ver solo ós da casa, decía un irmán de meu abuelo: "na casa do moreno sempre hai xente".

Teño entendido que os "nobel" se dan en vida.

Meu abuelo pescaba troitas no río e ela andaba tódolos días seis kilometros para logo collelo tren e ilas vender á praza na Coruña, alí este castrapo costoulle un sopapo dun guardia civil, así que quixen escribir esto en castellano, que e a lengua na que menos mal me explico, intenteino, pero non puiden.

jueves, 16 de diciembre de 2010

Yo no tengo perro.

En plena segunda guerra mundial Cary Grant y Tony Curtis terminan pintando un submarino de guerra americano de color rosa. Ante una idea así poco más hay que decir de un cineasta como Blake Edwards.
Siempre me ha parecido que "Desayuno con diamantes" está sobre valorada, será que yo prefiero la novela, que si me parece sublime. Si me divierte bastante "El guateque" y me conmovió en su momento "Días de vino y rosas", tanto por Lee Remick como por el gran Jack Lemmon. Es parte de mi infancia "La carrera del siglo" y de mi pre-adolescencia "10, la mujer perfecta".
Ha dedicado su vida a divertirse y a divertir, que envidia.
Contaba hace unos años, cuando le dieron el oscar honorífico, que todavía había taxistas que al reconocerle le decían: "Su perro ¿muerde?".

martes, 14 de diciembre de 2010

...pero no el mío

Bueno, pues se ha muerto Enrique Morente.

Aparte de la vertiente canalla de Pata Negra, nunca me ha gustado el flamenco, solo ciertas cosas que rezuman tanta emoción que podrían estar firmadas por el mismísimo Tom Waits, y esas son tan obvias que tocan la fibra de casi todo el mundo. A Tom Waits me da la impresión de que entendería su mensaje aunque cantara en un dialecto de una aldea coreana, y lo mismo me pasa con algunas canciones flamencas. Entre ellas la versión del Take This Waltz de Leonard Cohen que Morente grabó con Lagartija Nick. Eso sumado a algunas de las nanas que solía cantar hacen que hoy lo nombre aquí, aunque no pasará por los "muertos vigentes", porque los entendidos dicen que tocaba todos los palos del flamenco...pero no el mío.